Mijn portefeuille kende twee “groeispurten” in de voorbije jaren.
De eerste keer in 2016, toen er 156% werd verdiend in één jaar tijd. Ik heb dat verhaal neergepend in de nieuwsbrief “Hoe ik de man met de stalen zenuwen werd”.
De tweede keer is recenter en dateert van -hoe kan het ook anders- maart 2020.
Gemeten vanaf de bodem naar de top enkele maanden geleden, ging het hier om een monsterwinst van maar liefst 315%.
Dat verhaal wil ik graag vandaag met je delen.
Het idiote is dat ik de pandemie ruim op voorhand zag naderen en waarschuwde voor de impact van lockdowns op de economie.
Ik concludeerde echter al snel dat er geen reden was om mijn portefeuille bij te sturen:
“Als je je portefeuille in veiligheid wil brengen, wat doe je dan? Je allocatie naar obligaties wat uitbreiden? Investeren in schulden, omdat je bang bent dat de schuldenbubbel gaat barsten? Lijkt me geen optie.
Cash dan maar? Wetende dat centrale banken massa’s en massa’s geld zullen printen om de crisis het hoofd te bieden? Wederom, geen optie!
Dan blijft er wat mij betreft maar één valabele vluchtroute over: goud en zilver.”
Achteraf gezien was het de juiste conclusie en alhoewel de centrale banken snel en massaal reageerden, gingen mijn beleggingen toch enkele weken lang keihard naar beneden.
Mijn portefeuille verloor relatief snel 50% in waarde en op zo’n moment kamp ook ik met emoties.
Stalen zenuwen of niet 🙂
Ik herinner mij nog heel goed 13 maart 2020. Een vrijdag. Een gitzwarte vrijdag op de beurzen, en de edelmetalen werden daarbij niet gespaard.
Toen ik rond 15.30 mijn laptop open klapte om mijn beleggingen te checken, zag ik dat mijn portefeuille meer dan 20% in de min stond.
20%! Op één dag!
De man met de stalen zenuwen zat op dat moment lijkbleek naar zijn scherm te staren.
Op dat moment zou ik het liefste alles verkocht hebben en de beurs definitief de rug hebben toegekeerd.
Maar ik wist natuurlijk al snel dat mijn emoties hier aan het woord waren. En als ik iets had geleerd in 2015 dan is het wel dat je NOOIT mag toegeven aan je emoties.
Toen ik even rationeel de zaken bekeek, was ik er 100% zeker van dat de centrale banken relatief snel in actie zouden komen en dat de edelmetalen dan echt weer the place to be zijn.
En aangezien de mijnaandelen de voorbije weken compleet gecrashed waren, was het evident dat hier een spectaculair herstel mogelijk zou zijn.
Dus wat doe je dan op een moment dat je portefeuille 20% lager opent dan de dag voordien en het bloed van je scherm spat?
Wel, je raapt al je moed bij mekaar en handelt naar je eigen overtuiging.
Ik verzamelde al de cash die ik beschikbaar had en ik pompte het allemaal in de markt.
Nee, dat is echt niet gemakkelijk. Vergeet niet dat ik een uur voordien nog het liefst alles had verkocht.
Maar op zo’n moment is het gewoon belangrijk om te beseffen dat het je emoties zijn die spreken. Paniek is zelden een goede raadgever, nietwaar?
En trouwens, had ik dit eind 2015 al niet eens meegemaakt?
En had ik toen geen fortuin verdiend door vast te houden aan mijn overtuiging?
Wel dan, ik stopte mijn laatste cash in de mijnaandelen en enkele maanden later bleek het al mijn beste belegging ooit.
Waarom vertel ik je dit vandaag?
Omdat we wat mij betreft met de mijnaandelen weer in precies dezelfde situatie zitten als in februari 2016 en maart 2020 en ik wederom mijn laatste cash in de markt hebt geknald.